مدیر پارسی بلاگ

بنام خدا
یکی از نابهنجاری های اخلاقی رایج در جامعه ما، به ویژه در زمانهایی که تب و تاب رقابتهای سیاسی بالا می گیرد، مسئله توهین به اشخاص حقیقی و حقوقی و عدم رعایت ادب و احترام اجتماعی است. در جریان انتخابات دهم هم به بدترین شکل، این معضل بروز و ظهور یافت و با کمال تاسف، اهانت ها در فضای مجازی و حقیقی هنوز هم کم و بیش ادامه دارد.

به تازگی، بعضی دوستان در پیام رسان پارسی بلاگ، از وجود برخی مطالب توهین آمیز گلایه مند شده، خواستار برخورد مدیریت سایت با اینگونه موارد شده اند.
باید بگویم که وظیفه ی مدیریت سایت که بر دوش ماست، اقتضا می کند با هر گونه موارد مغایر با قوانین سایت برخورد نماییم و تاکنون هم این روند با جدیت و قاطعیت ادامه داشته و خواهد داشت، اما چند نکته در این موضوع، لازم به ذکر است :

1- طبیعتاً تشخیص مصداق مغایرت با قوانین با ماست. ما نظرات مختلف دوستان را دریافت و سپس با جمع بندی، تصمیم نهایی را می گیریم.

2- در تفسیر مصادیق، دایره تا حد امکان وسیع انتخاب می کنیم. پیش فرض اولیه برای ما، حسن نیت کاربران و حرکت در چارچوب قوانین سایت است. صرفاً در مواردی که تعمد در قانون شکنی برایمان احراز گردد، بطور مستمر این روند ادامه یابد و امیدی به اصلاح رویه نباشد، اقدام به مسدود نمودن کاربر می کنیم. در غیر اینصورت (که اغلب موارد هم همینطور است) به کاربران تذکر می دهیم و معمولاً هم کاربران به تذکرات دوستانه ی ما ترتیب اثر می دهند.

3- لازمه ی جدیت و قاطعیت در حفظ حریم قانونی سایت، عصبانیت، دستپاچگی و خشونت در اجرا نیست. ما در برخوردها همیشه نگاه اصلاحی داریم، نه تنبیهی و انتقام جویانه. و در طی بیش از 5 سالی که متصدی این کاریم، به موثر بودن این روند علماً و عملاً رسیده ایم.

4- گاهی اوقات، مصادیقی از عبارات تند و بعضاً اهانت آمیز وجود دارد که با وجود شیوع آن در مطبوعات، رسانه ها و دنیای مجازی، مجری قانون، به هر دلیل،  نسبت به آن سکوت و یا اغماض کرده است. این وضعیت هم در تعیین نوع و شدت برخورد ما با اینگونه موارد تاثیر گذار خواهد بود.

بنابراین روند قانونی مدیریت ما، طبق اصول و ضوابط، همیشه در حال انجام است.

اما،

از دیگر سو، گاه بعضی از دوستان از ما انتظار دارند که در موارد خاص مشاجرات و درگیری های لفظی که بینشان پیش می آید دخالت کنیم و احیاناً بر جو و فضای حاکم بر بعضی وبلاگها یا پیام رسان هم نظارت داشته باشیم و آن را مدیریت کنیم. باید بگویم که در این زمینه لازم میدانیم فضا بطور طبیعی رشد و تکامل یابد و اگر هم بعضی دوستان معتقدند که در مباحثاتی که معمولاً در پیام رسان در می گیرد، تاثیرگذاری هایی انجام گیرد، این باید از طرف خود کاربران باشد و نه مدیریت سایت. ما در حکم کلانتری محل هستیم که در مواقع ضروری که نیاز به دخالت قانون است، وارد عمل می شویم، نه اینکه هر بحث سیاسی، اعتقادی و ... بین دو یا چند نفر در بگیرد، نیاز به میانجی گری ما باشد و انتظار داشته باشند مدیریت سایت، طرف حق و باطل را مشخص کند و با باطل برخورد کند و ...

اما در مورد مسائل خاصی که اخیراً بعضی دوستان با آنها برخورد داشته اند و از من خواسته اند وارد عمل شوم،  باید عرض کنم :

دوستان عزیزم، فارغ از اینکه ما در جایگاه مدیریت سایت، با توهینهایی که شما را آزرده کرده، چگونه و در چه حدی از شدت، برخورد کنیم، نفس اهانت کردن نشانه ضعف طرف مقابل است. هر که باشد. چه اصولگرا باشد و چه اصلاح طلب و...

توهین کننده ضعیف است.

توهین کننده خوار و ذلیل است.

توهین کننده حرف منطقی و معقول ندارد، پس به توهین رو می آورد.

توهین کننده قدرت بیان درست فکر و نظر خود را ندارد، پس به توهین رو می آورد.

و بالاخره

توهین کننده، همه نقاط ضعف بالا را در معرض نمایش همه می گذارد و شخصیت خود را رسوا می سازد.

بنابر این، قبل از اینکه از توهین، ناراحت و آزرده بشوید، بدانید که حرف و منطق و فکرتان پیروز شده است.

حال، ما باید چگونه با توهین کننده برخورد کنیم؟

زندگی بزرگان ما، مملو از صحنه هایی است که با توهین کنندگان برخورد ملاطفت آمیز و اصلاحی داشته اند و هیچگاه خود، به اهانت آلوده نشده اند. ما در کشوری زندگی می کنیم که بالاترین و محبوب ترین مقام کشور یعنی مقام معظم رهبری، به دوستدارانشان می فرمایند که اگر در حضور شما به من توهین کردند، عکس مرا پاره کردند و آتش زدند، شما نباید عکس العملی داشته باشید. آیا این، الگویی لازم الاجرا برای همه دوستداران به دین و انقلاب نیست؟

آیا این درست است که در وسط بحث، اگر طرف مقابل، به ما یا آنانکه دوستشان داریم، توهین کرد، قهر کنیم صحنه را ترک گوییم و احیاناً برویم کلانتری و با  نیروی قهریه پلیس و حذف فیزیکی طرف مقابل،  بخواهیم حرفمان را به کرسی بنشانیم، یا هدفمان را دنبال کنیم؟ آیا طرف مقابل جز این میخواهد که معرکه بی رقیب بماند؟ در صورتی که با اندک تلاش و حوصله و سلیقه به خرج دادن، میتوان از همین توهینها به ضرر طرف مقابل و برای شکست دادنش استفاده کرد. این تجربه ای است که بارها و بارها خود ما و دوستانمان آن را آزموده ایم.

و کلام آخر

دوستانی که من در پیام رسان می شناسم، از هر دو طرف، از بیانات هیچکدام عناد و دشمنی تعمدی با اصول و مبانی دین و انقلاب برداشت نمیکنم. انصاف بدهیم که گاه، فضای خاص سیاسی باعث جو گیر شدن عده ای میشود و منجر به بیانات مطالبی می گردد، اما اینها نباید باعث شود که ما همه دوستان واطرافیانمان را به دو گروه سیاه و سفید تقسیم کنیم و هر که آنطرفی حرف زد و یا حتی توهینهایی کرد،  مارک دشمنی با نظام و دین و ارزشها به او بزنیم. باور کنیم که میشود ، با حفظ اصول و مبانی، دایره خودی ها را آنقدر تنگ نگرفت، و می شود منتقد و حتی توهین کننده را به موافق تبدیل کرد و نه معاند.

 

بنام خدا

چند شب قبل، جلسه ای با بعضی دوستان داشتیم برای نقد یک فیلم. وقتی نوبت به صحبت من شد، پیش خودم فکر کردم شاید نظر من در چارچوب یک نقد استاندارد نگنجد، بنابراین قبل از شروع، گفتم : خواهش می‌کنم وقتی نظر مرا می شنوید، مانند جاهلان به من نگاه نکنید و ... و بعد نظرم را گفتم...

فردای آن روز ، به ناگاه این نکته به ذهنم خورد که نکند از جمله‌ای که من گفته‌ام، منظور دیگری برداشت شده‌‌باشد؟ هر چند هیچ کلام یا برخوردی که نشان دهنده این سوءبرداشت باشد، ازدوستانم ندیدم. من گفتم: مانند جاهلان به من ننگرید، منظورم همان "نگه نکردن عاقل اندر سفیه" بود، اما از جمله‌ی من می‌شد اینگونه هم برداشت کرد که : مثل آدمهایی که جاهل‌اند، به من نگاه نکنید!

...

اینها را گفتم، چون حس میکنم، بسیاری از ما، در بسیار از اوقات، در انواع و اقسام سوءبرداشت ها گرفتار می‌شویم. بی آنکه خود بخواهیم، گاه جملات و کلماتی که بکار می‌بریم، معانی و برداشتهائی، متفاوت از آنچه منظور ماست، پیدا می‌کند.

این سوءبرداشتها در فضای اینترنت، خصوصاً در چت‌ها، وبلاگ‌ها، پیام‌رسان و دیگر شبکه‌های اجتماعی، که طرفین یکدیگر را نمی‌بینند و از حالت صورت گوینده و لحن کلام گوینده بی خبرند، بسیار بیشتر رخ می دهد و خود بنده بارها در فضای پارسی بلاگ شاهد آن بوده‌ام و حتی دچار آن هم شده‌ام.

چه خوبست، همانگونه که بزرگان آئینی ما، سفارش نموده‌اند، همیشه سعی کنیم در مواجهه با سخنان و برخوردهای دوستان، تا می‌شود، کارهای آنها را درست و مطلوب بدانیم و بشماریم.

بنام خدا

نام 1984 را اولین بار، حدود دو سال قبل، در اردوی طهورا (+) شنیدم، از زبان دکتر علیرضا موذن. تاکید داشت که رمان بسیار مهمی است و حتماً آن را بخوانید. حدود ده سال قبل، درخوابگاه دانشجوئی دوستانم در تهران، به رمان مزرعه حیوانات برخورده بودم، و البته در کمتر از 24 ساعت تمامش کردم. شاهکاری بود، که به گونه‌ای حیرت انگیز، در عالم حیوانات، به تجزیه و تحلیل یک انقلاب، به مثابه یک مدل، پرداخته بود. به عبارت دقیق تر : مهندسی انقلاب. اگر تاریخ خلق اثر، دهها سال قبل نبود، آدم فکر می‌کرد توسط نیروهای اوپوزیسیون و اصطلاحاً قلم به مزدهای آنطرف آبی، نوشته شده باشد. گو اینکه، بعد از انقلاب اسلامی هم ظاهراً کتاب ممنوعه ای بوده.

چهار پنج روز قبل، رمان 1984 را دست گرفتم و امروز صبح، آخرین برگ از ترجمه‌ی فخیم جناب صالح حسینی، از این کتاب را به پایان بردم. رمانی جالب توجه و تفکر برانگیز، با ترجمه‌ای عالمانه، دقیق و آموزنده. خلق و بکارگیری بعضی واژه‌ها و تعابیر توسط مترجم، تحسین‌برانگیز بود. جرج اورول این رمان را در سال آخر زندگیش، 1949 در سن 47 سالگی نوشت که درطی آن به گونه‌ای، چهره‌ی جهان سال 1984 را پیشگویی نمود. این اثر همیشه بین ده رمان برتر قرن بیستم شناخته شده‌است.

در روزهائی به سر می‌بریم که رقابتهای ریاست جمهوری دهم، روز به روز شدت می‌یابد و تلاشی چشمگیر بین آقایان احمدی نژاد، رضایی، کروبی، موسوی و طرفدارانشان برای تصاحب قدرت اجرائی و مدیریتی کشور در جریان است و این، شاید زمان مناسبی است برای خواندن 1984.

جرج اورول، اگر در مزرعه حیوانات، به مهندسی انقلاب پرداخته، در 1984، پا را از آن فراتر گذاشته و به مهندسی قدرت رسیده است. به گونه ای مبهوت کننده، ماهیت و مفهوم قدرت را موشکافی می‌کند و ذات پنهان آنرا هر چه عریان‌تر در برابر دیدگان خواننده به نمایش در می‌آورد.

دنیایی خاکستری و دهشت‌آور را تصویر می‌کند، که بر اساس ساز و کار بقا و جاودانگی قدرت طراحی شده. قدرت حزبی حاضر، فقط امکانات مادی را نمی‌خواهد، فقط اطاعت بی چون و چرای آدمها را نمی‌جوید، پنجه در فکر و جان آنها می‌اندازد و روح آنان را نیز به تسخیر می‌طلبد.

دراین دنیا، هیچ‌کس در هیچ‌جا تنها نیست، همیشه، همه، تحت نظرند، با دستگاهی بنام تله اسکرین. همان که دکتر موذن (البته با مسامحه) ظهور امروزی آن را در اینترنت و گوگل می‌دید. تله اسکرین دستگاهی‌است گیرنده و فرستنده‌ی صوت و تصویر که در همه جا، حتی دراتاق خواب آدمها هم وجود دارد.

در این دنیا، گذشته و تاریخ را قدرت تعیین می‌کند. هیچکس زمان دقیق را نمی‌داند.  روزنامه‌ها، کتاب‌ها و آرشیوها، همیشه در حال تصحیح و بازنویسی هستند. وقتی، با اراده‌ی قدرت، به ناگاه دشمن و تعریف دشمن، دگرگون می‌شود، همه‌ی روزنامه‌ها، کتب و آرشیوهای قدیم و جدید، از نو بازنویسی و چاپ می شوند.

در این دنیا، قرار نیست کسی بتواند فکر کند. زبان، هر چند وقت یکبار سبک می‌شود. واژگانش را کم می‌کنند تا به تدریج، آدمها مفاهیم را فراموش کنند، نخواهند فکر کنند و نتوانند تصور کنند. آدمها باید فقط کار کنند. کسی حق ندارد چیزی جز آنکه حزب تعیین می‌کند، بخواند و حتی بنویسد.

در این دنیا کسی حق ندارد با ناظر کبیر (یا برادر بزرگه) مخالفت کند. حتی حق ندارد فکر مخالفت به سرش بزند. حتی اگر چهره‌اش را تله اسکرین، دلخور نشان دهد، بازخواست خواهدشد. اینجا حتی کسی حق ندارد به برادر بزرگه، مهر نورزد. اینجا اگر مادری، در خواب و بی اراده بگوید مرگ بر ناظر کبیر، فردا صبح دختربچه‌اش، او را به پلیس اندیشه معرفی خواهد کرد. حداقل مجازاتش، 25 سال حبس در اردوگاه کار اجباری است، و مادر بی گلایه، از اینکه دختری اینچنین تربیت کرده، به خود می بالد!

دراین دنیا، بعضی آدمها به ناگاه، سر به نیست و یا اصطلاحاً تبخیر می‌شوند، بدون اینکه آب از آب تکان بخورد. این یک امر کاملاً عادی و پذیرفته شده است. روابط زناشوئی، ادای وظیفه‌ای مکروه و بدون لذت، به حزب است برای تولید نسل، و میل جنسی به هر قیمت باید سرکوب شود.

و بالاخره، در این دنیا، کسی حق ندارد، حتی کلمه‌ی خدا را جائی بکار برد. اینجا فقط، قدرت، خداست، حزب، خداست.

سرتان را درد نیاورم. خلاصه که دنیای دهشتناکی است. فکر می‌کنم فیلم ماتریکس، به گونه‌ای، نسخه‌ی قرن بیست و یکمی از رمان 1984 باشد(+). دنیای نرم افزاری زندگی که حتی خود مردم خبر ندارند برنامه شان، توسط گروهی دیگر نوشته شده و دارند زندگی را برایشان شبیه سازی می کنند.

اعتراف می‌کنم، وقتی 13سال قبل، رمان سینوهه را خواندم، قدر خدائی که می‌شناسیم و دینی که داریم، را بیشتر دانستم و الان هم با خواندن این کتاب، بیشتر قدر تعالیم پیامبران خدا را می‌دانم.

قدرتی که انبیا گفته اند، و سیاستی که دین بر آن پای فشرده و بالاخره تئوری ولایت و تعریف توام با عدالتی که از قدرت و ساز و کار آن، در جامعه‌ی اسلامی در دست داریم. قدر همه ی اینها را خوب می‌دانم. بهتر می‌دانم.

به شما هم توصیه می‌کنم این کتاب را بخوانید.

- متن انگلیسی کتاب
- + و + درباره این رمان.

بنام خدا

چند شب قبل، در نشست ادبی هفتگی که با دوستان نزدیک داریم، مباحثی پیرامون فیلم و سریال دیدن و تاثیرات آن مطرح شد. البته این موضوع، پیش ازین نیز گهگاه با فراز و نشیب هائی، سوژه ی مباحثات متفاوت بین دوستان بود، چه در اینترنت و چه در جمع های حضوری.
حتی مدتی است که صحبت درباره فیلمهای برگزیده اسکار، سریالهای لاست، فرندز، فرینج، پریزن بریک و ... یکی از داغترین و چه بسا جذاب ترین موضوعات است به گونه ای که در عمل، جلسات ادبی را تحت الشعاع خود قرار داده و از موضوع اصلی خود یعنی شعر و داستان ، تا حدی خارج کرده است.
اما بیشتر، نوع رویکرد و برخورد چند شب قبل، مرا واداشت تا به طرح چند نکته بپردازم. 
برای پرهیز از طولانی شدن، در این نوشته، تنها پیرامون اصل صرف وقت برای فیلم و سریال، مطالبی بیان میکنم و در مورد تاثیرات آن بر روی شخص، مثبت و منفی، خودآگاه و ناخودآگاه، در مجال دیگری نکاتی خواهم گفت.

بی شک، اگر کسی اندک آشنائی با فرهنگ و رسانه داشته باشد، نمی تواند منکر اهمیت فیلم و سریال شود. بی تعارف، آن افکار فسیل شده ای که هنوز هم فیلم دیدن و رمان خواندن را - مطلقاً - کاری بیهوده میدانند، درک درستی از زمان، جهان، جامعه و انسان ندارند و چاره ای جز فرو رفتن در کنج انفعال نخواهند داشت.
اما ، از دیگر سو، شکی نیست که پرداختن افراطی به هر کاری، از جمله فیلم دیدن و خروج از دایره اعتدال در این موضوع، شایسته و درست نیست. معیار اعتدال در این زمینه چیست؟
به نظر من، دو توجیه عقلائی برای تماشای فیلم متصور است که خروج از آنها، تعدی از مرزهای اعتدال به حساب می آید :

1- سرگرمی: در هرصورت ما نیاز به سرگرمی داریم و این یک نیاز عقلائی و نه تشریفاتی است. باید برای آن، حتماً برنامه ریزی داشته باشیم. بدیهی است که فرد یا خانواده، به اقتضای علایق فردی و یا جمعی، برای اوقات فراغت خود برنامه ریزی می کنند. دقت داریم که در این حالت، اوقات فراغت دقیقاً با تعریف خاص خود ملاک است، یعنی اوقاتی که انسان خسته از اشتغالات اصلی و کاری است و نیاز به استراحت بدنی و فکری دارد. هر چند اشتغالات افراد مختلف متفاوت است، اما در حالت معمول، بعید است که این اوقات حداکثر بیش از چند ساعت در هفته باشند و اگر بیشتر شد، قاعدتاً خواسته یا ناخواسته، از دایره اوقات سرگرمی و طبعاً از شمول این بند خارج شده است.

2- اشتغال مستقیم یا مرتبط:  افرادی هستند که شغلشان ایجاب میکند دائماً فیلمهای مختلف را تماشا کنند یا اینکه آگاهی و اشراف بر روند تولید فیلمهای سینمائی جهان، لازمه تمام یا بخشی از فعالیتهای کاری آنهاست. اینگونه افراد به این کار بعنوان یک اشتغال مهم، مینگرند و  طبیعی است که زمانی که برای این کار صرف میکنند، کاملاً توجیه عقلائی دارد. فیلم دیدن این افراد با افراد بند اول، بسیار متفاوت است. اینها علاوه بر داشتن تخصص در موضوع کاری خود، تحلیلهای کارشناسانه از جهات تکنیکی، محتوائی، رویکرد و ... نسبت به ساختار و محتوای فیلمها و سریالها دارند و طبیعتاً با دیدن هر فیلم، یادداشت برداری میکنند و آرشیوی از نکات مهم و جالب توجه هر فیلم دارند. این کار آنها، از روی وقت گذرانی و تفریح، یا علاقه ی صرف نیست.

به نظر من، حالت سومی وجود ندارد. ممکن است گفته شود که پس علاقه به فیلم و سینما چه؟ آیا علاقه داشتن نمی تواند یک رویکرد عقلائی برای صرف وقت در تماشای فیلم باشد؟

پاسخ بنده اینست که بله، علاقه نقش اصلی را در برنامه ریزی اوقات ما بازی میکند، اما پرداختن به علاقه ها، مخصوص اوقات فراغت است و نه اوقات مربوط به فعالیتهای اصلی. سخن اینجاست که آیا زمان و عمر ما باید فدای علائقمان شود، یا زمان و علاقه ها مان فدای اهداف منطقی و عقلائی؟
بی شک ما به چیزهای زیادی علاقه داریم، به بعضی کمتر، به بعضی بیشتر. آیا زمان و عمر ما و اولویتهای و ضرورتهای زندگی شخصی و اجتماعی، به ما این اجازه را می دهد که بخواهیم به همه ی علایقیمان پاسخ گوییم؟
در یک برنامه ریزی درست و منطقی، اشتغال ما بر مبنای علاقه هامان یا علاقه ی اصلی مان، شکل میگیرد و چه بهتر که اینطور باشد، اما اگر به هر دلیلی ممکن نشد، آیا ما منطقاً و عقلاً مجاز خواهیم بود به تخصیص بخش قابل توجهی از فرصت کوتاه عمر خود به آن علایق خاص؟ خصوصاً با وجود اولویتها و ضرورتهایی که بر علایقمان منطبق نیستند؟
ممکن است گفته شود که بین حالت اول و دوم، حالت بینابینی هم وجود دارد، به این معنا که با دیدن فیلم و سریال، هم سرگرم میشویم هم اینکه ممکن است فیلم دیدن مستقیماً به اشتغالات ما مربوط نشود، اما چندان بی ربط هم نیست. این حرف خصوصاً برای دوستانی که در عرصه های فرهنگی فعالیت دارند، مطرح است. دایره ی فرهنگ هم که ماشاالله آنقدر گشاد و وسیع است که هر چه را بخواهیم میتوانیم، در آن وارد کنیم.
در پاسخ باید گفت : بله، ما در مقیاس کلی، باید برای ملزومات فعالیتهایمان هم وقت صرف کنیم، اما این کار هم باید با توجه به اولویتها انجام گیرد. حاشیه ها نباید جای متن را بگیرد و اولویتهای مهمتر باید جای خود را به کم اهمیت ترها بدهد.
و در نهایت ممکن است گفته شود : علاقه آنقدر هست که چشم و گوش منطق و عقلانیت را بگیرد، همانطور که بزرگان گفته اند : حب الشی یعمی و یصم : دوست داشتن چیزی، انسان را کور و کر میکند.
بنده برای این جمله، پاسخی ندارم، اما امیدوارم خود گوینده، برای زمانی که قرار است نسبت به این علاقه و صرف وقت و عمر خود در راه آن، جواب دهند، پاسخی قانع کننده و خداپسند داشته باشند.

بنام خدا
دوست گرامی، مدیر محترم وبلاگ پیچک سر به هوا، از بنده دعوت کرده‌اند که در بازی وبلاگی مساجد دوست داشتنی شرکت کنم. از ایشان صمیمانه تشکر می‌کنم. فکر کردن به مساجد دوست داشتنی، دل آدم را لحظاتی می بره به تاریک روشن رواقهای آجری قدیمی و صفای ماندگار آنها.
باید دید که واقعاً چه سری در این انحناها و پیچش ها و دراین تناسبها هست که اینقدر آدم را مسحور خود می کند. وارد این مساجد قدیمی که میشوی، انگار در و دیوار دست به دعا دارند. انگار فضا درحال تسبیح است. چه خلوصی و چه هنرمندی در بند بند سلولهای طراحان و معماران این مساجد بوده که هنوز، گرمای این جذبه ی معنوی مشهود و ملموس است.

این دو مسجد برای من بسیار خاطره انگیز و دوست داشتنی است :

1- مسجد جامع قم
سال چهارم دبیرستان که بودم، درمحله پامنار قم سکونت داشتیم. به این مسجد قدیمی و با صفا، آمد و شد داشتم و با بر وبچه های باصفای آن محل و طلاب مدرسه جهانگیرخان که روبروی این مسجد است، ،لحظات دلپذیری از دوران جوانی را طی کردیم.

2-مسجد و مدرسه صدر چهارباغ اصفهان
در ایام دانشجوئی، یک ترم، تدریس برنامه نویسی داشتم در حجره های قدیمی این مدرسه کنهسال. گنبد و خصوصاً گلدسته بسیار زیبا، درختان کهنسال و مسجد بسیار با صفا و روحانی داشت.

هر کارش می‌کردند، قبول نمی‌کرد. می گفت آخه من چیزیم نیست. من هیچیم نیست. باورکنید!
به هر زوری بود فرستادندش مطب خانم دکتر.
پشت در، درشت نوشته بود : خانم دکتر مهرانگیز جمال.
در را باز کرد و نشست...
- بفرمائید : چه مشکلی دارید؟
خانم دکتر! من... من... من سرم یه کم درد داره...
- خب بیائید جلوتر، من معاینه تون کنم...کجاش درد میکنه دقیقاً؟
یعنی داشت، الان بهتره، ولی سینه ام... سینه ام سنگینه یه مقدار...
- سینه تون؟ بسیار خوب، پیراهن تونو بزنید بالا من گوشی بذارم...
خانم دکتر... راستش...
- بفرمائید آقا، راحت حرفتونو بزنید.
دلم یه مقدارمی‌پیچه...
- بله، دل پیچه هم دارید؟ اجازه بدید گوشی رو بذارم...
خانم دکتر... خانم دکتر...
- چیه آقا؟ چرا اینطوری به من زل زده اید؟
خانم دکتر...
- بله آقا. گفتم که بفرمائید. چیزی شده؟
راستش... بله... ولی نه... چی بگم...
خانم دکتر سرش رو انداخت پائین و گفت :
- بفرمائید آقا. من غیر از شما باز هم مریض دارم...
خانم دکتر! من... من... من... میشه روی این صندلی بمونم... بقیه مریضها بیان معاینه بشن؟
- نه آقا نمیشه.
من... من نمی‌تونم... نمی تونم برم...
- نمی تونید؟ چرا؟ شما که با پای خودتون امدید الان! بذارید پای شما رو هم معاینه کنم ببینم...
- نه، مشکلی ندارید آقا... بفرمائید...
...
- چرا اینقدر اینطوری به من نگاه می‌کنید؟ کلی مریض الان پشت در منتظرند. بعضی شون خیلی وقته معطلند ...
من... من نمی‌تونم... نمی‌تونم برم...
- مطمئنید نمی‌تونید برید؟
بله خانم دکتر. دیگه پام حرکت نمی‌کنه که از اینجا برم ... خواهش می‌کنم، خواهش می‌کنم بذارید بمونم...
سکوتی سنگین فضا را فراگرفت...
خانم دکتر مکثی کرد...
بعد گفت : بسیارخوب،  بفرمائید آنطرف بنشینید.
مرد، که تا آنوقت، آنطرف را ندیده بود، نگاهش را برگرداند...
عجب! صدها هزار چشم دید که همه به یک سو دوخته شده...
عجب اتاق بزرگی بود، مطب خانم دکتر جمال...
اتاقی به طول زمان، از ازل تا ابد، به عرض کائنات...

خدا را شکر که زحمات تیم فنی پارسی بلاگ به ثمر رسید و سیستم پیام رسان بالاخره رونمائی شد. کاری که حاصل سه چهار ماه تلاش مداوم و خصوصاً کار شبانه روزی یکی دو هفته آخر سال بود.
بی اختیار، شنیدم که صدائی از درونم گفت: چرا جا گذاشته ای! جوانی و عمرت را...
جوانی و عمر ما به هر شکل، میگذرد، امید که هیچگاه شرمنده ی زمان نباشیم و بتوانیم همیشه پاسخ خداپسندانه ای برای تک تک کارهایمان داشته باشیم.
...
چند نکته ی ناهمگون، به سبک آجیل نوروزی دارم :


اولین و مهمترین گروه خوانندگان هستند، خصوصاً از نوع پاپ و امثال ذلک!...
سومین گروه ورزشکاران خصوصاً فوتبالیستها هستند.


گروه چهارم هم دانشمندان، فرهیختگان و دیگر هنرمندان.

یاد میگیرم که دانش و معرفت و شخصیت و کمالات انسانی و اخلاقی و دینی نه اینکه مهم نباشد، هست خیلی هم هست، اما...
...
این بود آجیل نوروزی بنده.
خب در آجیل ، گهگاه مغز بادام تلخ هم پیدا میشه، اونم خواصی داره خب...
دگر بار صمیمانه و از عمق جان، سال نو را تبریک می گویم و سالی پرخیر و برکت برایتان خواهانم.