مدیر پارسی بلاگ

بنام خدا
چقدر نیاز داریم به خلوت. گاهی، خلوت که میشه، تازه یادمون می افته یه نگاهی هم به خودمون بندازیم. نگاهی از درون، به درون. نگاهی از عمق دل، به عمق دل. گاه، از بس غرق در کار و زندگی و اجتماعات شغلی، خانوادگی و ... میشیم، خودمونو فراموش میکنیم.

بنام خدا
متاسفانه دیروز صبح شاهد فیلتر شدن وبلاگ آهستان، یکی از وبلاگهای پیشرو و موثر در وبلاگستان فارسی بودیم که با پیگیری های دوستان ایشان، در ساعات اولیه بامداد امروز باز شد.
با توجه به شواهد و قرائن، به نظر میرسد که علت فیلتر شدن وبلاگ آهستان، تشخیص خودکار نرم افزار فیلترینگ بخاطر درک اشتباه از جمله "بی شعورهایی به نام احمدی نژاد"  در نوشته ی "پشت پرده نشریه همت چه کسانی هستند؟!" بوده که عامل انسانی نهایی کننده در سیستم فیلترینگ، بی دقتی کرده و تصور کرده منظور از این جمله خود رئیس جمهور بوده. این جمله بعداً توسط خود جناب امید حسینی ،مدیر این وبلاگ، تغییر یافت به : " بی شعورهایی به نام حمایت از احمدی نژاد".
هر چند سیستم فعلی فیلترینگ دارای خطاهای فاحش در سطوح مختلف مدیریتی، تشخیص، فنی و .... هست و جای هیچ تردیدی هم در آن نیست و ما و  دوستان مدتهاست که به شکل های گوناگون، به آن انتقاد داریم (با یک جستجوی ساده در گوگل قابل اثبات است) اما در این مورد خاص، به احتمال قوی علت فیلترشدن،  مخالفت و انتقاد از آقایان احمدی نژاد و مشایی نبوده و علت همان "گمان به" توهین به رئیس حمهور بوده است.
بی گمان، اگر مسلم بشود که علت اصلی فیلتر شدن، اصل محتوای مطلب و عدم تحمل انتقادات ایشان بوده، نوع برخورد بنده و بسیاری از دوستان به این مسئله به گونه ای کاملاً متفاوت رقم خواهد خورد ، اما با توجه به وجود این ظن قوی و قابل توجه ، به نظر بنده، شایسته و اخلاقی و منصفانه اینست که حداقل تا مطمئن نشده ایم که علت اصلی چه بوده، از این قضیه بعنوان یک نقطه شروع برای بیرون ریختن همه دلخوری ها و دق دلی هایی که از آقای احمدی نژاد و یا عملکرد ایشان و اطرافیانشان بوده و هست، استفاده نشود و به اینگونه موضوعات در جای خود، با متانت، طمانینه و انصاف پرداخته شود.

"ولا یجرمنکم شنئان قوم علی الاتعدلوا، اعدلوا هو اقرب للتقوی"
هرگز دشمنی یک قوم شما را وادار نکند بر اینکه عدالت نکنید (یعنی با دشمن خودتان هم به عدالت رفتار کنید)، به عدالت عمل کنید که عدالت به تقوا و پرهیزگاری نزدیکتر است .
(مائده/8)

بنام خدا
شنبه شب گذشته، شام عید سعید قربان، شبکه سوم سیما برنامه‌ای پخش می‌کرد به نام "عید عارفان" که از روی عرشه یک ناو در  خلیج فارس ضبط شده بود. صحنه ای بسیار آزار دهنده در این برنامه دیدم که از سربازان (یا پرسنل) نیروی دریایی بعنوان دکور استفاده بود. این افراد، چنانکه درتصاویر زیر هم مشخص است، در طول اجرای برنامه بی حرکت در پشت صحنه نگاه داشته شده بودند. به نظر بنده، کاری اهانت آمیز بودکه بعنوان یک انسان از دیدنش آزرده شدم.
امیدوارم تهیه کنندگان و کارگردانان محترم سیما، ازین پس در اینگونه امور دقت لازم را داشته باشند. شان و شخصیت انسان، هر که و در هر جایگاه ظاهری که باشد، سرباز باشد یا نیروی درجه دار و ... باید مراعات شود. به صرف نیاز برنامه تلویزیونی به داشتن صحنه و خالی نبودن کادر، درست نیست که آدم به جای بوم و دکور بگذارند.

پی‌نوشت (شنبه 14 آذر88) : دیشب اجرای جدیدی از این برنامه پخش شد که خوشبختانه دیگر سربازان یا افراد ایستاده‌ای بعنوان دکور، در آن دیده نمی‌شد. نمیدانم این نوشتار اثری در این تغییر داشته یا نه، اما در هر صورت از این اتفاق خوشحالم.

بنام خدا

4 شـنبه هفـته قـبل، بازدیدی داشتم از نمایشگاه رسانه های دیجیتال. در کل نمایشگاه جالب توجه بود، هر چند بخش سایتهای اطلاع رسانی و وبلاگها متاسفانه ضعیف بود. ما هم درقالب سایت پارسی بلاگ، از چند ماه قبل قصد شرکت در این نمایشگاه را داشتیم، اما زمان برگزاری مصادف شد با ارتقای سخت افزاری و نرم افزاری پارسی بلاگ (که در خبرنامه به زودی جزئیات آن اعلام خواهد شد). با توجه به پیچیده و حساس بودن این روند و نیاز به صرف زمان و انرژی قابل توجه، عملاً کسب آمادگی و شرکت در نمایشگاه برای ما امکان پذیر نبود.

از نقطه نظرات گوناگون میشود به اینگونه نمایشگاه ها نگریست:
نگاه به چگونگی برگزاری،
نگاه به سیاستگزاری ها و برنامه ریزیهای مدیران نمایشگاه،
نگاه به نوع نگاه برگزارکنندگان به جامعه رسانه ای کشور
نگاه به سطح کمی و کیفی شرکت کنندگان،
نگاه به نوع و رویکرد تولید محصولات تولیدی رسانه ای کشور
نگاه به ترکیب شکلی و سنی بازدید کنندگان
و... صدها نوع نگاه دیگر

برای هر کدام، میتوان مفصلاً صحبت کرد. من الان ترجیح میدهم درباره نگاه برگزارکنندگان به جامعه مجازی کشور صحبت کنم.

آنچه ازبرگزارکنندگان نمایشگاههایی در این سطوح، مورد انتظار است، تعامل دوستانه، مثبت و از موضع همکاری باجامعه رسانه ای کشور است. مشکل آزار دهنده ای که کم و بیش در اکثر نهادهای دولتی و حکومتی به چشم می خورد، نوعی نگاه از بالا به پایین به فعالان غیردولتی بخشهای فرهنگی و رسانه ای است. نگاهی که مانع از برقراری روحیه صمیمیت و همکاری و تعامل مثبت و سازنده است.

به تصور من یکی از دلایل عمده ضعیف ظاهر شدن نمایشگاه در بخش سایتهای اطلاع رسانی، نوع برخورد نهادهای حکومتی نظیر وزارت ارشاد با فضای مجازی و عموم سایتهای اینترنتی است. برخوردی که هر چند دربسیاری از اوقات، مودبانه و محترمانه است، اما در عمل رویکردی دستوری را به تصویر می کشد که درآن، طرف مقابل در موضع انفعال مطلق انگاشته می شود.

یکی از مصادیق عمده ی آن، پاسخگو نبودن و شفاف نبودن نهادهای دولتی نظارتی در بحث فیلترینگ است. بارها وبارها این کلیشه را تکرار کرده ایم که اصل وجود فیلترینگ آن هم برای تامین حداقلهای قانونی قابل قبول است، و تقریبا همه فعالان جامعه مجازی کشور آن را پذیرفته اند، اما ساز و کار اجرا و خصوصاً شفافیت و پاسخگویی محترمانه در قبال آن، تاثیر تعیین کننده در توفیق این کار دارد. تا وقتی نگاه مدیران و سیاستگزاران این بخش، اینگونه باشد به جرات می توانم بگویم که هیچ پیشرفتی در همگرایی جامعه مجازی پیرامون مصالح ملی کشور عزیزمان ایران نخواهیم داشت.

به گمان بنده، مدیران دولتی بخش فرهنگ و رسانه، باید از پشت میز ریاست بلند شوند و بیایند دور میز.
در کنار بازیگران اصلی جامعه مجازی بنشینند، دست آنها را به گرمی بفشارند.
نگویند (در عمل) همین است که ما می گوییم. بگویند (بدون تعارف و با صداقت) : شما چه می گویید؟ نظر شما چیست؟
من با قاطعیت و با توجه به شناختی که دارم می گویم که اکثریت قاطع سایتهای اینترنتی فعال کشور، با وجود سلایق و دیدگاههای متفاوت، دوستدار کشورند، منطقی هستند و با آنها میتوان به مشترکات قابل توجه و قابل قبولی رسید.
باورکنید.

بنام خدا
دیشب بطور اتفاقی در یک مهمانی با یکی از وبلاگ نویسان قدیمی پارسی بلاگ برخورد کردم که شنیده بودم از فعالان گلدکوئست است. مفصلاً با او دراین زمینه صحبت کردم و جزئیات کارشان را جویا شدم. به او گفتم اصلا فرض کن میخواهی من را پرزنت (اصطلاح کوئستی ها برای دعوت به همکاری) کنی. هر چه میخواهد دل تنگت بگو... و او هم با اینکه گفت مدتیست کناره گیری کرده و الان در شغل دیگری در یک شرکت کامپیوتری مشغول به کار است، و کاتالوگهای مربوطه را هم با خود نداشت، ابعاد مختلف اجتماعی، حقوقی، شرعی، اقتصادی و ... را برایم تشریح کرد.
فعلاً در مقام و مجال نقد این سیستم خطرناک نیستم، ولی به چند نکته جالب برخوردم :
یکی اینکه وقتی از او درباره خروج ارز ازکشور و لطمه به اقتصاد ملی سوال کردم، ایشان گفت : هرایرانی قانوناً حق دارد در سال 5 هزاردلار از کشور خارج کند. حالاما این کاررا با خرید یک کالای دو سه هزاردلاری  انجام می دهیم . بنابر این هیچگونه مشکل قانونی ندارد.
من سکوت کردم، اما بعداً که حساب کردم دیدم اگر چنین چیزی درست باشد و چنین قانونی داشته باشیم، معنایش این است که 70 میلیون شهروند ایرانی در سال می توانند 350 میلیارد دلار ارز بصورت کاملاً قانونی از کشور خارج کنند!
نکته بعد اینکه در مرامنامه آنها، که حتماً باید رعایت شود و با خشونت و جدیت کنترل می شود، اینست که دروغ نباید بگویند، مگر بار اول که از شخص دعوت به همکاری می کنند. خودشان به آن می گویند دروغ سفید!
نکته دیگر اینکه خانه های تیمی تشکیل می دهند که نصف روز آفیس (دفتر کار)است، نصف روز هوم(خانه). و وقتی با هم زندگی می کنند، حق ندارند کوچکترین صحبت یا بحث سیاسی داشته باشند.
به نظر من باید به طراحان این سیستم و مهارت و آنها آفرین گفت که عجب مهارتی به خرج داده اند در شناسائی نقاط ضعف و قوت یک سیستم و طراحی بین المللی آن. می گفت ده سال فقط وقت صرف طراحی این سیستم شده و مالکان آن از روئسای بانک جهانی و بازار بین المللی پول و حتی حسابدار کل سابق سازمان ملل هستند.
بعضی نامهای مشهور از هنرمندان، ورزشکاران و مجریان سیما راهم بعنوان فعالان و سر شاخه های این شبکه نام برد که واقعاً تاسف آور است.
می گفت بیش از دو هزار دفتر کار فقط در تهران فعال است و حدود دویست شبکه ( که یکی از آنها و البته بزرگترینشان گلدکوئست است) در ایران فعالیت دارند. گلدکوئست سابقه 11 ساله دارد و 9 سال است که درایران فعال است.
نکته مهم دیگر هم اینکه می گفت نیروی انتظامی هیچ دخالت مستقیمی در جلوگیری از فعالیت این شبکه های خطرناک سازمان یافته ندارد و تنها اگر شاکی خصوصی مراجعه کند، پرونده قضایی تشکیل می شود که البته اول خود شاکی را دستگیر می کنند، که چرا اقدام به این کار کردی!
ظاهراً مراجع تقلید، دراین موضوع از قوانین رسمی کشور جلوتر هستند، بطوری که اکثراً فعالیت در این شبکه هارا حرام اعلام کرده اند.
...
آیا واقعاً زمان آن نرسیده که مقامات ارشد نظام، فکری برای این معضل بکنند؟