مدیر پارسی بلاگ

بنام خدا

فرض کنید امروز یک بمب خبری در دنیای هزار توی رسانه در دهکده کوچک جهانی ما، منفجر بشود :
مردی پیدا شده که می تواند با قدرت نگاهش امواجی از اقیانوس را به آسمان بفرستند...
همه شبکه های تلویزیونی این کار خارق العاده را بصورت زنده دارند پخش می کنند. هیچ فریب سینمایی و چشم بندی در کار نیست...
مردی در ساحل اقیانوس ایستاده و جلو چشم میلیاردها انسان عاقل و بالغ، کوههای بزرگی از آب اقانوس، تنها با حرکت چشمان این مرد، دارد به سمت آسمان می رود!
چشم فیزیک دانان دارد از تعجب از حدقه بیرون می زند... این چه قدرتیست که جاذبه  زمین را به سخره گرفته؟
این چه قدرتیست که میلیاردها تن آب را به اعماق آسمان می فرستد؟ این آبها اصلا کجا دارد می رود؟

اگر روزی همه خبرگزاری های دنیا این خبر را با آب و تاب تمام پخش کنند، این مرد در دنیا چه لقبی به خود می گیرد؟
مرد خارق العاده؟
مرد معجزه گر؟
قدرتمند ترین مرد تاریخ بشر؟
همه ی اینها و شاید خیلی اوصاف دیگر...
...
...
اما
هزار و اندی سال قبل،
مردی تنها
در یک بیابان بی آب و علف
فریادی برآورد که:
آیا کسی هست مرا یاری کند؟
از آن روز به بعد
در طول این هزار و اندی سال
موج موج
میلیونها و صدها میلیون انسان
دارند به ندایش پاسخ می دهند:
ما هستیم...
ما هستیم...
و این موج، روز به روز، ماه به ماه، سال به سال، سهمگین تر و فراگیر تر می شود...

حالا این مرد قوی تر است یا آن مرد؟
این مرد معجزه می کند یا آن مرد؟
مگر معجزه فقط مار کردن عصا یا زنده کردن مرده است؟
کور باد چشمی که این فرااعجاز تاریخ بشر را ببیند و باز به دنبال معجزه باشد...
...
...
تلویزیون دارد پخش زنده می کند از همان بیابان، همان جایی که آن مرد روزی ندای یاری خواهی سر داده...
تلویزیون حالا دارد از تمام دنیا، راد مردانی را نشان میدهد که یکصدا می گویند : لبیک یا حسین...