سلام. اگر يك جاهل ويا حتي دشمن به شخص بنده اهانت كرد (يك امر شخصي و خصوصي) ، بله اخلاق كريمانه اسلامي اقتضا مي كند از او درگذرم و... اما اگر بصورت عمومي به ناموس اسلام اهانت شد، بايد بصورت عمومي و البته در اشكال و ابعاد مختلف، از كار هنري يك نقاش در كنار سفارت، تا برگزاري راهپيمائي و آتش زدن پرچم اقداماتي انجام شود و اينجا ديگر جاي اخلاق كريمانه نيست، چنانكه در سيره معصومين هم همينگونه بوده است. هركدام از كارها در جاي خود لازمست.منِ وبلاگ نويس يك نوع وظيفه دارم، هنرمند نقاش و آقاي خاتمي و دولتمردان و مردم كوچه و بازار هر كدام وظايفي ديگر. اما گفتگو : ببينيد برادر عزيز، گفتگو مفيد است و لازم با هر فرهنگ و تمدني چون قطعاً فوايد دارد، اما به شرطها وشروطها. اولاً كه بيشك مناسبات سياسي بر اكثر كارهاي فرهنگي و اجتماعي جهان سايه انداخته، واين مانع بزرگي است براي ثمربخش بودن آن و ثانياً متاسفانه خصوصا در دهه اخير فضاي عمومي دنيا فضاي زورگوئي و تهديد است و نه آرامش. در فضاي آرامش و شرايط برابر مي توان گفتگو كرد نه در اين فضاي كنوني. درباره آداب و رسوم من معتقدم مي توانيم بسياري از آموزه هاي بيگانه را بومي سازي كنيم و از مزاياي آن استفاده كنيم. از ديد من بومي سازي فرهنگ مهرورزي بسيار مطلوب و سفارش شده است، البته به شرطي كه با گناه آلوده نگردد. همان نكته اي كه من بلافاصله پس از تبريك، به آن اشاره داشته ام. نكته تازه و ارزشمند والنتاين اينست كه به مهرورزي پاكبازانه و صادقانه توجه دارد، واقعيتي كه اغلب ما جرات نمي كنيم در سطح جامعه به آن بپردازيم در حاليكه فرصتي مناسب است در جامعه ما براي جهت دهي و اصلاح ارتباطات جوانان، آنهم به گونه اي كه احساس گناه و عذاب وجدان نكنند. موفق باشيد.