عشق محزون علي ياس است و بس ..... چشم او يک چشمه الماس است و بس

اشک مي ريزد علي مانند رود ..... بر تن زهرا ، گل ياس کبود

گريه آري گريه چون ابر چمن ..... بر کبود ياس و سرخ نسترن

گريه کن حيدر که مقصد مشکل است ..... اين جدايي از محمد مشکل است

اين دل ياس است و روح ياسمين ..... اين امانت را امين باش اي زمين

گريه کن زيرا که کوثر خشک شد ..... زمزم از اين ابر ابتر خشک شد

مدفن اين ناله غير از چاه نيست ..... جز تو کس از قبر او آگاه نيست

گريه بر بي دستي احساس کن ! ..... گريه بر طفلان بي عباس کن !

مثل نوزادان که مادر مرده اند ..... مثل طفلاني که آتش خورده اند

گريه کن در زير تابوت روان ..... گريه کن بر نسترن هاي جوان

گريه کن زيرا که گل ها ديده اند ..... ياس هاي مهربان کوچيده اند

گريه کن زيرا که شبنم فاني است ..... هر گلي در معرض ويراني است

زير گورستاني از برگ رزان ..... من بهاري مرده دارم اي خزان

زخم آن گل در تن من چاک شد ..... آن بهار مرده در من خاک شد

اي بهار گريه بار نا اميد .... اي گل مأيوس من ، ياس سپيد

« احمد عزيزي »