همه در آمد و رفتيم تا "تا نمانيم از هستي و بمانيم بر هستي".سرها در گريبان، نگاه ها به جهل جايگاهي که البته ما مي دانيم کجاست! ولي بي خياليم. "ز کار و بار و حال و يار و دل درمي گذريم" و تنها شايد در فکر "عدد" افتاده ايم و البته وامانده ايم. گويي "بازگشت همه به سوي او نيست". عجب مردماني شديم! "ما که جهان نمي گذاردمان هيچ محل سگ"...ملتي بي پارادايم و گفتمان. ملتي که "فقر" و "206 " دوگانه اش مسبب سر به صحرا نهادن است. ولي اتفاق هميشه در حوالي ماست. گذرنکنيم از اين اتفاق!