سفارش تبلیغ
صبا ویژن

مدیر پارسی بلاگ

نوشته های پراکنده مدیر سایت

حسرت بهار، دینِ با حال

بنام خدا
سلام بر همه عزیزان.
راستش نزدیکای عید که میشه حال و هوای خوشی ندارم، به چند علت.
یکی اینکه رسماً یک سال به عمرم اضافه میشه و باز افسوسهای بزرگ
برای از دست دادنهای بزرگ. باز غمهائی که روز به روز بزرگتر میشه، مرحبا غم.
دوم اینکه بهار، یک دنیا لذت، زیبائی و شکوه داره ومن نمی تونم همه اش رو بچشم.
واقعاً حسرت داره اینهمه زیبائی. دوست ندارم بیاد و بره و من نتونم کاملِ کامل لمسش کنم.
از حالا که فکرشو می کنم مثل سالهای قبلی به این زودی میخواد رد بشه، غصه ام میشه.
تا نیامده، خوشحال ترم.
آخه مگه میشه همه ی  درختهای تازه سبز شده رو در آغوش گرفت؟
مگه میشه، بر لب همه گلبرگها و غنچه ها بوسه زد؟
مگه میشه غرق شد در های وهوی حیات همه جنگلها؟
مگه میشه جلوی همه سروهای عالم زانو زد ، به خاک افتاد و شکر کرد؟
و هزاران هزاران عشقبازی دیگه با روح حیاتبخش بهار...
مگه میشه به این آسونی ازین لذتهای عظیم گذشت؟

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آبشار

چه کنیم. چاره ای نیست. زمان، بدون اینکه اعتنائی به ما داشته باشه
به آرامی از کنار ما رد میشه و ما را در خماری خود باقی میگذاره.


امسال تبریک عید هم به زبونم نمیاد.
اربعینِ حضرت عشق مجسم است.
قبول دارم که آئین های ملی و باستانی بخشی از هویّت ملی ماست
اما حسین ، ماهیت ماست. ماهیتی که حتّی اصیل تر از وجود است برای ما، چه برسد به سنتها و آئین ها.

ما زاده عشقیم و پدرخوانده جامیم
در مستی و جانبازی دلدار تمامیم

آنهائی که به دین و مذهب و حسین همانقدر تعلق دارند که به مدل مو و غذای مورد علاقه
و قرمزته، آبیته و دیگر سلایق شخصی زندگی شون،
آنهائی که دین و مذهب رو یک مفهومِ قابل توجه، در عرض مفاهیم قابل توجهِ دیگر مثل آئین های ملی می دونند، که این مفاهیم می تونند گهگاه هم به همدیگه تنه بزنند،
آنهائی که اعتقادات براشون یک عادت و سلیقه ی انتخاب شده، است که مثل دیگر عادات
و سلایق، ضعیف و قوی میشه و کم رنگ و پررنگ میشه،
آنهائی که اصرار دارند دین باید همه چیزهائی رو که دوست دارند یه جوری تایید کنه
و با همه قر و اطوارهاشون کنار بیاد وگرنه ارتجاعه و کهنه و دورانداختنی،
و بالاخره، اونائی که میگن دین را طوری باید تفسیر، تحلیل و تعبیر و ... کرد که
با فلان و بهمان چیزها جور دربیاد.
اونها برن لطفاً، به همدیگه شادباش بگن، لباس شادی بپوشن و شادی کنند. این دین و اعتقاداتی که اونا دارن، با هیچ چیزی مشکل نداره... خیلی دین باحالی دارید! برید حال کنید...

اما ما،
ما دین و مذهب و حسین، آخر تعلقمونه در دنیا و آخرت.
ما دین و اعتقاداتمون در مرتبه برترین و در طول همه چیزهای دیگه است و هیچ چیزی در عرض اون قرار نمی گیره،
چون خدا فوق همه چیز است و هیچ چیزی در عرض اون قرار نمیگیره،
ما سعی میکنیم ببینیم خدا و دین چی رو دوست داره، اونو دوست داشته باشیم و لاغیر،
ما چشم تیز می کنیم که ببینیم اون مغز دین چی رو نشون میده، و همه چیز رو از اون نگاه تفسیر، تحلیل و تعبیر و... می کنیم،
و بالاخره ما به سنتها و آئین های ملی و باستانی احترام میذاریم، اما تا اونجائی که با دین، عقل و هنجارهای اجتماعی مغایرت نداشته باشه. نوروز یک سنت ملی است که در گزاره های دینی هم بزرگ شمرده شده است،
اما حفظ حرمت عزای حسین، خون جاویدان خدا رو، را فرض اولیه بر خودمون می دونیم.
بعضیا هم فکر نکنند که این کارها رو برای ثواب زیاد کردن و بالابردن موجوی حساب ثواب انجام میدیما!
اصلاً غیر ازین نمی تونیم، توی گِلِ ماست بعضی چیزها. عمل که اینجوری باشه که ثواب نداره!
اصلاً نمی تونه ثواب داشته باشه...
روحش شاد پرفسور حسابی توی مصاحبه رادیوئیش یه بار گفت : بعضیا عاشق نمیشن...

زاهد به طعنه گفت که رو ترک عشق کن
محتاج جنگ نیست برادر، نمی کنم

وعده همه شادباشهای ما،  روز اول ربیع الاول.

زکوی یار،
می آید،
نسیم باد نوروزی
ازین باد ارمددخواهی، چراغ دل برافروزی

یا زنده ی حیاتبخش


قصه کوته کن ...

بنام خدا
نزدیک شد که خانه ایمان شود خراب
از بس شکستها که به ارکان دین رسید

اول فتنه سلمان رشدی، بعد اهانت به قرآن در گوانتانامو،
بعد اهانت به پیامبر در کاریکاتورها، بعد شکستن حریم پدر، مادر، عمه و پدربزرگ آقا و مولایمان.

پوسته صدف، گر ترک بردارد، مروارید را چه باک؟

به حضرت صاحب، بقیه الله الاعظم، تسلیت عرض می کنیم و... دیگر هیچ.

بیش ازین در دست بغضم واژه نیست
قصه کوته کن، که می باید گریست...


کدوم گفتگو، کدوم تمدن؟

بنام خدا
یکی دو هفته ای است که معمولاً هر روز چشمم به این کاریکاتورهای شرم آور می افتد. دیروز اما، یکی جدید دیدم که دیگر تحمل پذیر نبود. ای کاش آنقدر عاشق بودم، تا آنقدر بر سر و صورت خود بکوبم که...
به حضرت حق پناه می بریم از شرور آخر الزمان.
من یقین دارم بشریت، ازاین یکی، نمی تواند قِصِر در برود.
اهانت به محور جهان آفرینش؟ به شاه سریر لولاک لما خلقت الافلاک؟
پیش بینی می کنم آنچنان تاوانی پس بدهند این روسیاهان ابدی، که در حافظه تاریخ یادگار بماند.

آدم ها تحمل کنند، کائنات کی می توانند تاب بیاورند؟ زمین و زمان اگر بر محور رحمت رحمانیه و غلبه آن بر غضب الهی نمی گشت که تاحال متلاشی شده بود.
خداوند متعال در قرآن کریم در جائی که درباره نسبت فرزندی دادن به حضرت عیسی سخن می گوید می فرماید "کَبُرَت کلمه تخرج من افواههم (کهف-5)"
بزرگ است کلمه ای که از دهانشان خارج می شود
دقت کنیم که خدا، می گوید بزرگ است، آنهم به کلامی که به زعم ما،  آنرا باد می برد. بعضی کارها خیلی بزرگ هستند. خیلی بزرگتر از آنچه ما درک کنیم و تصور کنیم.

راستش حالا دیگه از اینها احمق تر در جهان نمی شناسم. بازی با عواطف یک ونیم میلیارد مسلمان و بعد هم پافشاری مقامات سیاسی دیگر کشورها و ادامه و حتی گسترش انتشار کاریکاتورها؟ ما که می دانیم کینه و نفرت آنها از اسلام حد ندارد، اما عقل هم خوب چیزی است.اینها اینهمه منافع دارند در کشورهای اسلامی. یعنی اینقدر حالیشون نمیشه که اینجوری
خودشان را مفتضح و منفور می کنند؟ احترام به پیامبر اسلام که دیگه ربطی به مسائل سیاسی و هم پیمان بودن یا نبودن کشورها با آمریکا و اروپا ندارد. هر مسلمان غیور، هر جای دنیا که باشد، حتی کارمند خود سازمان ملل و کاخ سفید، حتی کسی مثل محمد البرادعی قلبش نسبت به این عمل متنفر می شود، حتی اگر نتواند و یا جرات نکند ابراز کند.

شاید هم باید بگوییم ، بیچاره ها دست خودشان نیست :
"ختم الله علی قلوبهم وعلی سمعهم و علی ابصارهم غشاوه (بقره-7)"
خداوند بر دلها، گوشها و چشمهاشان پرده ای افکنده.

این قضیه یک درس دیگر هم دارد برای بعضی از ما که فکر میکنیم دنیا اهل مذاکره است و تعامل و گفتگو و اینجور حرفهای متمدنانه. کدوم گفتگو؟ کدوم دیالوگ فرهنگها و تمدنها؟ گفتگو در دنیای قدرت مدار امروز، یک دروغ بزرگ بیش نیست.
وقتی حداقل شرایط لازم برای پشت یک میز نشستن دو تمدن، یعنی احترام گذاشتن به همدیگر حتی در کمترین مقدار ممکنش رعایت نمیشه، تا جائی که اکثر دولتهای اروپائی و آمریکا تلویحاً و یا تصریحاً ازین حرکت آن هم با عنوان آزادی بیان حمایت کرده اند، خدائیش آقای خاتمی روش میشه، به خودش اجازه میده با اینا بنشینه و دم از تعامل و گفتگوی تمدنها بزنه؟

من به آقای خاتمی پیشنهاد می کنم اولاً به نشانه اعتراض نسبت به حمایت سران کشورهای اروپائی از چاپ کاریکاتورها، از مسئولیت موسسه بین المللی گفتگوی فرهنگها و تمدنها استعفا بدهند، ثانیاً یک نامه سرگشاده برای سران کشورهای اروپائی که اینقدر برای نظریه ایشون بَه بَه و چَه چَه کردند بنویسند و بگویند پس چی شد؟ این بود اون حمایتی که شماها کردید از گفتگوی تمدنها؟ دیگه ازین بدتر میشد به فرهنگ و تمدن اسلام اهانت بشه و شما ها هم حمایت کنید؟

و اما دو تا مطلب :
اول اینکه امروز روز والنتاین هم هست. بر اهل محبت، اونائی که عشقشان هوس نیست، مبارک باشه.
دوم اینکه فردا، چهارشنبه 26 بهمن اختتامیه جشنواره کاغذهای شیشه ای است، در فرهنگسرای انقلاب واقع در خیابان نواب، خیابان کمیل شرقی. از 5/8 صبح شروع میشه تا 5/12 سه تا کارگاه وبلاگ نویسی داره و بعد هم نماز و نهاره. از 5/2 عصر تا 5/5 مراسم اختتامیه است با سخنرانی وزیر ارشاد(آنطوری که گفته اند البته). من هم ایشالا قصد دارم در مراسم عصر شرکت کنم.


داستان گریه

بنام خدا
باز در و دیوار شهرمان سیاهپوش شد. باز از کوی و برزن بوی داغ و مصیبت به مشام می رسد. باز تکیه ها پر شده از شرجی شیون.
به نظرم رسید این دفعه داستان گریه را، آنطوری که خودم می فهمم، از اولش برایتان بنویسم.
روزی روزگاری، یکی بود و دیگه هیچی نبود. آن یکی میلش کشید ظهور کنه، تجلی کنه... ظهور اول... خلاصه اش آدم درست شد. جایگاهی بسیار والا براش تعریف کرد : جانشین خودش، اما خاکی.
این خیلی عجیب است!  تراب کجا و رب الارباب کجا...
اما آن طرحی که او ریخته بود باید در قالب خاک اجرا می شد.
خوب، زمینی گسترد و بیشمار از حیوان و انسان آفرید.
اما خاک و خاکیان؟ همه که جانشین نمی توانستند بشوند.
کشش خاک،خیلی زیاد است. او اینطور خواسته.
از دیگر سو، خاک، وجودش را به کجا تکیه زند؟ باید ستونی همجنس خودش که دستی هم بر آسمان داشته باشد، همیشه در خاک باشد.
هیچ چیزی در یک برنامه الهی از قلم نمی افتد.
این ستون محکم،همان ولیِّ خاکی خدا در زمین بود.
ولیّ ، یعنی آنکه ظهور خود خدا در خاک است. با هر اسم ورسمی که باشد.
تجلّی او در عالم خاک می شود : وجه الله : ولیّ.
اولیا یکی پس از دیگری آمدند و رفتند : آدم و نوح و خلیل و موسی وعیسی، و هزاران دیگر ازین قبیله آسمانی. هر کدام هم اوصیائی داشتند ،بطوری که هیچ گاه خاک بی تکیه گاه نماند.
داستانشان طولانی است، بماند.
تا اینکه نوبت به رونمائی از اشرف اولیا رسید که او خاتم انبیا بود. خدا آخرین برگ برنده اش را رو میکند در آخرالزمان، یعنی آخرین مرحله تکاملی بشر بسوی خدا. یعنی جائی که قرارست بعد از آن، زمان به آخر برسد. بساط زمان جمع شود.
داستان گریه را دارم می گویم، صبر کنید چیزی به آخرش نمانده.
او که عصاره خلقت است، می آید و به خاکیان وعده می دهد که 12 وصی دارد. اینها مثل خودش، افضل از همه اولیای سابقند. آخرین آنها کسی است که زمان با او به پایان می رسد.
او صاحب زمانست. این یعنی ظهور آخر.

ظهور به معنای ظاهرشدن صرف نیست. ظهور یعنی خودش را که مظهر حق است به تمامه عرضه می کند. خودش را نشان می دهد که چیست و کیست. همین است که بزرگان می گویند در آخرالزمان همه چیز ذات حقیقی خود را نشان می دهد، چون زمان ظهور حق است، ظهور اسما و صفات الهی است. ظهور حقیقت امامت و ولایت است. شاید هیچکدام از اولیا در زمان حیاتشان ظهور کامل نداشته اند.

احمد ار بگشاید آن پر جلیل      تا ابد مدهوش ماند جبرئیل

خب تا اینجا قصه اولیا بود.
ما که ولی نیستیم چه. تکلیف ما چیست؟
خدا با قالب اولیا، در عالم خاک تجلی کرد. اولیا که از خود چیزی ندارند.
وقتی از پشت پنجره، مناظر زیبا می بینیم، آیا پنجره نقشی جز واسطه برای دیدن مناظر دارد؟
آیا وقتی تصویری را در آینه می بینیم، سطح آینه جز انعکاس نور کاری انجام می دهد؟
بله، پنجره و آینه واسطه هستند و البته امتیاز بی بدیل این وساطت یعنی ولایت را دارند.
ولایت اولیا، ولایت الله است. آنها از پیش خود چیزی ندارند.
بنابراین درجه قرب و نزدیکی ما خاکیان به خدا، به اندازه قرب و نزدیکی به اولیای اوست در همین عالم خاک.
چرا که آنها تنها و تنها دریچه های عالم خاک هستند بسوی خدا برای هر که و با هر زبانی که خدا را بخواند...
چه بدانیم و چه ندانیم. چه بفهمیم و چه نفهمیم.

در این میانه محبّت، آسانترین، کوتاهترین و سریعترین راه قرب به اولیاست.
اما گریه، کوتاهترین و کاراترین راه جذب و تشدید محبّت است.

اگر خود یا نزدیکانتان طفل شیرخوار داشته باشید خوب معنای این مصراع را می توانید لمس کنید : تا نگرید طفل، کی نوشد لبن؟ ما بزرگترها هم زبانی کوتاهتر و رساتر از گریه نداریم برای تقاضا از بالا. مولا امیرالمومنین در دعای کمیل فرمودند : ارحم من راس ماله الرجا و سلاحه البکا (خدایا رحم کن بر آنکه تنها سرمایه اش امید و سلاحش گریه است). بقول مولانا :

چون خدا خواهد که غفاری کند    میل بنده جانب زاری کند

چون که غم بینی تو اسغفار کن      غم به امر خالق آید، کار کن

گریه بر هر درد بی درمان دواست      چشم گریان چشمه فیض خداست


خب، چرا اینهمه توصیه شده در مصائب اهل بیت گریه کنیم؟ حتی خودمان را به حال گریه درآوریم.
چون گریه برای مصیبت، محبّت می آورد، محبّت را تشدید می کند،
و چون محبّت قرب می آورد و این مسیر میان بُر به سریعترین وجه تراب را به رب الارباب می رساند.
نصیب گریه کنندگان بر مصائب اهل بیت، محبتی بس گرانبهاست که بدون اینکه متوجه باشند، آنها را از گردنه های سخت سیروسلوک الی الله عبور می دهد و آنها با عافیت، منازل قرب را یکی پس از دیگری طی می کنند.

خود امامان فرموده اند که همه ما کشتی نجاتیم، اما کشتی حسین از همه سریعتر است، شاید بخاطر اینکه خدا و محبت خدا و توحید خدا، در حسین و عاشورایش، مجال ظهور بیشتری یافت.

یا قتیل العبرات (ای کشته اشکها)


مهمانی، موبایل و بقیه قضایا

 

بنام خدا
چند شب قبل(جمعه شب) ، یکی از رفقا که از مکه برگشته بود، ما رو شام دعوت کرد دفتر کارشون، یه جمع پنج شش نفری از رفقا. ما هم که بگی نگی از رفیق بازی بدمون نمیاد اسب را زین کردیم و تصمیم گرفتیم بعد از اینکه یکسری به دفتر خودمان بزنیم و کار نیمه کاره مان را تمام کنیم، بریم خدمت رفقا، صفا.
خوشبختانه کارمان به خوبی انجام شد و برای اولین بار برنامه ای را که خودم و به زبان فارسی نوشته بودم، روی گوشی موبایلم ملاحظه بنمودم.
البته بخش زیادی از کار مدیون کتابچه ترجمه شده توسط آقای موسی مرادی بود که باید اینجا از ایشان تشکر کنم. جالب است که ایشان اول مقاله گفته اند:  توجه : کپی کردن و انتشار این کتابچه نه تنها آزاد است بلکه توصیه می شود! بزرگترها یاد بگیرند! ایشان جوان 18 ساله ای هستند اهل شهرستان مرند در آذربایجان شرقی که یکی مثل من با 14 سال سابقه برنامه نویسی(4=14-18)، به کمک ایشون مشکلشو حل می کنه. شبکه اینترنت یعنی این. یعنی اینکه استعداد و پشت کار داشته باشی، به شما امکان می دهد حتی از دورافتاده ترین جاها، در هر سطحی خواستی پیشرفت کنی.
قابل توجه اونهائی که فهمشون از اینترنت فقط به مستهجنیات قد میده : بیشتر دقت کنید.
من افتخار می کنم که در کشورمان جوانانی اینچنین داریم. نمونه دیگر همین مدیر سایت میهن بلاگ هستند که فعلاً دارند دوره پیش دانشگاهی می خوانند و توانسته اند با این سن کم، یک سایت عملیاتی و پرکاربر در شبکه راه اندازی کنند. من به خود می بالم که در این آب و خاک تنفس می کنم. دشمنان ما در این مملکت به دنبال چه هستند؟ بمب اتم؟ بیایند تا صد ها هزار نخبه رو بهشون بدم که هرکدوم ارزش دهها و صدها بمب اتم برای این مملکت دارند. ایشالا که همه ما و خصوصاً مدیران  محترم مملکتمون قدر بدونند.
بگذریم....
برنامه را ریختم روی موبایل و با عجله پریدم بر زین. چون قولش را داده بودم، یه جعبه شیرینی خامه ای خریدم، و پیش به سوی رفیق بازی (حکمت خرید شیرینی بماند برای بعد...).
آنجا که رسیدیم دیدیم که بَه بَه، برنامه برامون ریخته اند. اول قرار است مُخمان را مچاله کنند و خلاصه کلی عرق بریزیم و سخن سرائی کنیم تا یه لقمه نان (کشدار) نوش جان کنیم خوب خدا را شکر. همینش هم خدا را شکر.
مخمان که حسابی چلانده شد و دیگه چیزی برای خودمان نماند، قرار شد دیگه بریم بیرون برای شام. بحث گیرائی درگرفت مبنی بر اینکه کدام رستوران بریم. من گفتم بریم رستوران پدرسالار که خوبه (هم اسمش، هم غذاش) که کلّی زیر سوال رفتیم که کلاس ندارد و ...
(یه بار رئیس دفتر یک موسسه بهم گفت این فکس ارسالی شما بخش رونوشتش چرا فقط نوشتی رئیس دفتر جهت استحضار و ننوشتی خود مدیر عامل؟ من گفتم خوب فکر می کردم باید اینجوری باشه. اونهم با صراحت گفت این که خیلی بی کلاسیه! من هم خودمو از تک و تا نینداختم و گفتم داداش، ما از وقتی از دبیرستان و دانشگاه بیرون زدیم دیگه کلاس ملاس نداریم، مفهومه؟)
دردسرتون ندم، بخاطر این کلاس، مارو از اون سرشهر کشوندند به این یکی سر شهر. بگذریم که در راه هم بخاطر تغییر مسیر ناگهانی رفیق جلوئی، نزدیک بود خود به همراه ماشینمان بریم زیر یک عدد پیکان و بعد هم گمشان کردم و ...
رستوران که رسیدم دیدم عجب کلاسی. اصلاً  اینجا که اندِ کلاسه بابا. سر میز که نشستیم، من بلند شدم و با کمال ادب، احترام و وقار جوری که یه وقت به کلاس اونجا لطمه جدی وارد نشه، از خانم محترم گارسون سوال کردم : ببخشید کجا میشه دستامو بشورم؟؟؟ و ایشون هم با ادب، وقار واحترام خاصی فرمودند از آن طرف!!! . بعد، رفیق میزبان گفت آقاجان پیتی! هستی یا برنجی؟ و من که تابحال نشنیده بودم این عبارات فخیمه را، به سرعت مغز مبارک را در حالت اورژانسی  و البته Real Time قراردادم تا در کسری از ثانیه (بخاطر حفظ کلاس) بفهمم یعنی چه! و خدا را شکر سلولهای خاکستری یاری کردند.
گفتم آقاجان، بخاطر مضرات زیاد پیتزا، با عرض معذرت و شرمندگی شدید بخاطر این بی کلاسی، بنده برنجی میل می کنم. جوجو باشه بهتره (کم ضرر تره).
خلاصه، شام را که جای شما خالی میل کردیم، دیگه حاجی بودن رفیقمان تثبیت شد و او را طی مراسم خاصی، حاج اصغر خطاب کردیم. ببخشید این دفعه پرحرفی (و پرخوری) کردم.

 یا حق


شبیه سازی میت

بنام خدا
سلام بر همه شما عزیزان.
نمی دونم چرا مدتیه که همیشه پیش میاد از احوالات مرگ بنویسم.
شاید بعضی ها بگن، بابا ول کن، یه کم هم از زندگی بنویس.
اولاً که زندگی واقعی اونطور که میگن، اون وره، ثانیاً چشم.
ایشالا که این آخریش باشه، البته تلخ هم نیست.
شنبه هفته قبل، بطور اتفاقی متوجه شدم که گروهی از طلاب یکی از مدارس علمیه
میرن ارودی مشهد با دو تا اتوبوس ، برای عید عرفه و عید قربان.
در اصل، یکی از اقوام ما که اونجا تدریس می کنن، به من گفتند و من هم
بلافاصله بهشون گفتم میشه من هم با شما بیام؟
قبلاً با جمع طلبگی، مسافرت نرفته بودم و برایم جالب بود یه غلتی بزنم
توی اوضاع و احوال روحانیت و زی طلبگی.
خب، موافقت شد و شکر خدا عصر دوشنبه عازم مشهد مقدس شدیم.
البته اونا تا عصر جمعه می موندند و من بعلت مشغله زیاد
برای چهارشنبه شب بلیط برگشت با قطار گرفتم.
جای همه شماها خالی، اردوی با صفائی شد.

 


دعای عرفه در صحن حرم آقا امام رضا علیه السلام و نماز عید در حرم مطهر ایشان.
به ویژه همه شما عزیزان را هم دعا کردم، البته اگر از روسیاهان بپذیرند...
نکته ای که برایم جلب توجه کرد برنامه تفریحی جالبی بود که مسئولین اردو تدارک دیده بودند.
و آن پیاده سازی کلیه مراحل غسل ، تکفین و دفن میت بصورت عملی بود.
با این کار هم آموزشهای عملی لازم به طلاب برای برگزاری دقیق و شرعی آن داده میشد
و هم تفریح جالب و البته خنده دار و بامزه ای بود. کاش بودید و می دیدید که چگونه
طلبه ای جوان، عبای سیاه را بعنوان چادر برسرکرده و در نقش دختر میت جیغ و داد وهوار
راه انداخته بود. بیچاره میت را آنقدر به بهانه عزاداری مشت و ... نثارش کردند که اگر ادامه
می یافت، بعید نبود راستکی میت شود.
چند عکس از این مراسم و بعد از آن با گوشی تلفن همراهم گرفتم که برایتان می آورم :

 

تکفین میت

 

نماز و تلقین میت 

 

وبالاخره، پوشیدن لباسهای جناب میت، پس از ایفای نقش

 

نماز عید قربان، برای آنهائی که موفق نشدند در حرم مطهر بخوانند، در کنار صبحانه طلبگی

 

و این هم علی آقای (دانشیان) کوچولو که به مدت یکشب در کوپه قطار همسفرم بود. پدرش بعد از اینکه خواسته بود از آقا امام رضا که بهشون فرزندی داده بشه، این پسر کاکل زری رو خدا بهش داده بود و ایشون برای ادای نذرش به همراه پسرش به مشهد مشرف شده بود.