سفارش تبلیغ
صبا ویژن

مدیر پارسی بلاگ

نوشته های پراکنده مدیر سایت

شمال شهادت

بنام خدا

با لطف و عنایت خدا و برکات نور شهدا اردوی از بلاگ تا بلاگ (2) ، با موفقیت و سلامت به اتمام رسید و برگ درخشان دیگری از فعالیتهای موثر و سازنده‏ی دفتر توسعه وبلاگ دینی ورق خورد.

مانده ام چه بنویسم...
چگونه بنویسم...
کدام زاویه را شرح کنم...

این سفر، همه از خدا خواستیم که حسینی شویم ، آنطور که شهدا شدند و رفتند...
از دوکوهه آغاز کردیم (صبح 5 شنبه 22 اسفند 86) ، در شرهانی با نوای گرم حاج آقا حسینی دستان خاکی شهدا ما رو در آغوش فشرد...
و صدای ماندگارشان را صبح جمعه از موجهای اروند شنیدیم .
واما غروب جمعه در شلمچه خبر دیگری بود.
بیقراری و ضجه وزاری جوانان عاشق مشهدی را دیدم که خاکهای شلمچه را در آغوش می فشردند...

شلمچه

به همین توری های فلزی چنگ زده بودند وزار زار گریه می کردند...
با امام زمانشان درد ودل میکردند که آقا غلط کردیم، جان مادرت بیا...

همانهائی که دو روز بعد در فکه، خبر سوختنشان را (براثر تصادف در راه برگشت) شنیدیم ...


شام جمعه در شلمچه در نقطه دال مرزی، از روایتگری کم نظیر حاج حسین یکتا دبیر ستاد راهیان نور کشور بهره بردیم و در طلائیه
از روایات و خاطرات شگفت انگیز شهید زنده جنگ و تفحص ، جناب آقای احمدیان که افتخارداریم در پارسی بلاگ در خدمتشان هستیم با وبلاگ نشانه.

میشداغ، هویزه ، دهلاویه ، تنگ چزابه، فکه ، فتح المبین...
و در انتها باز دوکوهه و گردان شهدای تخریب.


از هر کدام بخواهم بگویم، ناتوان می مانم، گهگاه آنجا که بودم با اس ام اس مطلبی می فرستادم برای اس ام اس بلاگ اردو که در اینجا گرد آمده.

جای خیلی ها خالی بود، خیلی از شما عزیزان خواننده این وبلاگ و خیلی از دوستانی که سال قبل هم همراهمان بودند وامسال به یادشون بودیم :
حاج آقا اسماعیلی، پویا پرتو، محسن قافله شهدا، آقا هادی، سیدپویان، امین هاشمی، زنده یاد و ... جای مرحوم حسن نظری رو هم خالی کردیم و برای شادی روحش دعا کردیم.
و اما همسفران... شکر خدا ... نمی دونم چی بگم... از گریه ها و ناله هاشون بگم، از دعای کمیل شون بگم... از عزاداری و سینه زنی داخل اتوبوسشون بگم... از ارتباط عالی که با شهدا برقرار میکردند بگم... از شادی و شور و نشاطشون بگم... از متانت و شکیبائی و اخلاق خوبشون بگم... فقط بگم که افتخار میکنم در کشوری زندگی میکنم که چنین جوانانی داره. همین.

یا سیدالشهدا


تحریم فن آوری اطلاعات!

بنام خدا
امشب نیاز ضروری داشتم به یک برنامه، وقتی روی لینک دانلودش می زدم، پیغام میداد که شما اجازه ندارید!
نگاهی کردم توی لیست آنلاین های یاهو ببینم دوست خارج از کشور آنلاین دارم، دیدم بله، آقا محسن  (مدیر وبلاگ گیاهان داروئی و معطر ، ساکن هند) آنلاین هستند.
بهشون گفتم این لینک رو چک کنند. گفتند مشکلی نداره. معلوم شد این لینک بخاطر تحریم ایران، از طرف آمریکا، بر روی آی پی های ایرانی بسته شده. قرار شد ایشون از هند دانلود کنند بذارن روی اف تی پی سرور خودشون، بعد من از آنجا دانلود کنم...
این مسئله باز هم قبلاً برایم پیش آمده بود، ولی آن وقت از طریق دیگری آنرا دور زده بودم، ولی این بار دیگر نیاز به آن کار هم نبود.
...
یادم به گفته بعضی مسئولین افتاد که : تحریمها بر ما اثری نداره...
واقعاً اینقدر ارتباطات در همه عرصه ها وسیع شده که نمی شه با تحریم جلوی پیشرفت یک کشور و یک ملت رو گرفت، هر چند ممکنه بعضی جاها مجبور به پرداخت هزینه هائی قابل توجه باشیم، اما این قیمت استقلال و پیشرفت توام با اصولگرائی ماست، برای هر چیزی بزرگی باید هزینه اش را پرداخت.

مهتری گر به کام شیر در است              رو خطر کن، زکام شیر بجوی

یا بزرگی و عزّ و حشمت و جاه               یا چو مردانت، مرگ رویاروی

یا علی


الرحیل...

بنام خدا
صدای زنگ کاروانست، الرحیل...
یاران بشتابید...
آنها که با واژه مقدس شهید، انس دارند...
آنها که در این هیاهوی پرازدحام دنیا، این نام آوران آسمانها را هنوز به یاد دارند...
آنها که هنوز با دیدن کاروان شهدای گمنام، دلشان می لرزد
آنها که هنوز به گلزار شهدا سر می زنند
آنها که نگاهشان از صورت جانباز و رزمنده، به سادگی رد نمی شود
آنها که قیمت امنیت و آرامشی که برای لحظه لحظه اش خون داده شده، می دانند
آنها که در کوچه پس کوچه های دلشان، هنوز آرزوی شهادت سو سو می زند
آنها که از سال گذشته و سالهای گذشته قرار ملاقات دارند با شهدای شلمچه و فکه...
و...
تو رفیق عزیزی که
دوست داری ببینی و لمس کنی، آن خاک را و آن هوا را.
دوست داری شنیده ها را ببینی، خودت ببینی ،بی واسطه ...
توئی که عشق وطن داری، عشق ایران داری و دوست داری یاد بگیری رسم و رسوم عاشقی وطن را...
و توئی که از شنیدن اسم شهید و شهادت و جبهه خسته شده ای، دل زده شده ای...
توئی که با شنیدن نام رزمنده، یادت به سهمیه کنکور می افتد و در دل ناسزا می گویی...
بیا عزیز، بیا برویم ببینیم سهمیه کجا بوده، سهمیه چیست... سهمیه کدامست... سر چه سهمیه ای دعوا بوده...
بیا همراه شو، دل بده، انس بگیر و بهره ببر... مطمئن باش بهت خوش می گذره...

باز دوستان دفتر توسعه وبلاگ دینی در تدارک این سفر معنوی هستند : دیدار از جبهه های جنوب.
تا وقت هست ثبت نام کنید و از قافله دوستان شهدا عقب نمانید.

یا سیدالشهدا


کافی شاپ جامعه

بنام خدا
چهارشنبه شبها بعضی از دوستان وبلاگی جمع میشن در یک کافی شاپ، یه محفل صمیمی و گرم ادبی تشکیل میدهند و من هم هر وقت بتونم، دوست دارم در جمعشون شرکت کنم و از صفای نفسشون بهره ببرم.
دیشب اما، من زودتر رسیدم، یا بهتر بگم، اونا دیر کردند...
زنگ زدم، گفتند در راهیم. منتظر ماندم برسند. در این فاصله حدود نیم ساعته، توجهم جلب شد به سه جوان که در گوشه ای از کافی شاپ کز کرده بودند. سه جوان تقریباً هم سن و سال که دو نفرشون موهاشون رو سیخکی درست کرده بودند و یکی عادی. یکیشون حدود یکی دومتر فاصله گرفته بود از اون دو نفر و داشت آهسته آهسته با موبایلش با کسی صحبت می کرد، اما اون دو نفر، یکیشون بلند بلند با موبایلش با یک خانم که معلوم بود خیلی هم دوستش داره حرف می زد و دیگری هم باز موبایلش دستش بود و شاید چند دقیقه یکبار زنگ می خورد و ایشون هم... یکی تماسش تموم میشد، بعدی زنگ میزد و تا اون تموم نشده بود باز....قهوه
خلاصه هر سه شون، اکثر وقتی که اونجا بودن، گوشی در گوششون بود. تازه یکی دو تا دیگه هم بودند که البته با اینها نبودند، جدا آمده بودند، تک تک، و گوشی شون که زنگ می خورد بیرون می رفتند و یکیشون بیش از یک ربع در هوای پیاده رو که باد سردی هم می وزید، مشغول صحبت بود...
...
فکر کنم همه کافی شاپها هر روز شاهد چنین صحنه هایی هستند، یا جوان تنهای در حال صحبت با موبایل و خواهش... و یا دختر و پسرجوانی که با شوق خاصی دارند با هم قهوه و دلستر می نوشند و درعالم خیال و رویاهاشون تا کجاها که سیرنمی کنند...
اما وقت رفتن، غباری از غم چهره شان را می پوشاند...
...
حرف من اینست... بهتر بگویم ، درد من این است :
چرا کسی کار موثری نمیکند؟
چرا ازدواج کردن را اینقدر سخت میکنیم؟
چرا رسانه ملی ما در تصحیح عادات غلط اجتماعی در امر ازدواج کوتاهی میکند؟
چرا نهادهای فرهنگی و ارشادی نسبت به ساده سازی ازدواج کار موثری انجام نمی دهند؟
بله، یک بخش از مشکلات ازدواج، اشتغال است، اما نه همه آن. من بسیار جوانانی را میشناسم که
مشکل شغلی ندارند، اما باز اقدام به ازدواج نمی کنند...
فرهنگ سازی صحیح در امر ازدواج، وظیفه رسانه ها خصوصاً رسانه ملی است، اما کو؟ کجاست؟
کی یک سریال ساختند که یک ازدواج درست و منطقی و ساده، با موفقیت در آن انجام شود تا مردم الگو بگیرند؟
چه کسی گفته است که جوان باید برای ازدواج یک خانه مستقل داشته باشد؟ رسانه ها باید این رسم غلط را بشکنند...
کار یکی دو روز و یکی دو سال نیست، اما آیا باید بطور نظام مند این حرکت شروع شود یا نه؟
تا کی باید این جوانان عزیزمان را ببینیم که دارند جلو چشممان پرپر می زنند و همه راه ها برویشان بسته است؟
وقتی حرف از تسهیل امر ازدواج می شود، همه فکرها می رود به سمت اشتغال و وام فلان و بهمان...
این مهم است اما بخشی از مشکل را در بر میگیرد.
به عقیده من اصلیترین معضل، فرهنگ غلط ازدواج است.
...
امروزه جامعه تا حد بسیار زیادی از رسانه ها الگو می گیرد، اما افسوس که اغلب الگوهای نامناسب و گاه غلط و نابهنجار.
مثلاً تلویزیون ما به بطور غیرمستقیم در شبکه سه که مخصوص جوانان است، به جوان اینطور القا میکند که اطلاع ازمسابقات فوتبال، بازیکنان فلان تیم دسته چندم فلان کشور و ... بخش مهمی از زندگی توست... نکند پخش زنده فلان مسابقه را از دست بدهی! خصوصاً تحلیلش رو...
در سریالها خیلی کم الگوهای درست و صحیح پیدا می شود، باز صدرحمت به بعضی سریالهای خارجی مانند پزشک دهکده ، که کم کاری های تهیه کنندگان ما در زمینه اخلاق اجتماعی رو پوشش می دهند...
سخن زیادست و درد فراوان، ای کاش که گوش شنوا پیدا شود.
قطعآ در صداوسیما زحمات خالصانه و دلسوزانه زیادی کشیده میشود، اما و صد اما که نارسائی خیلی زیادست...


مشکل اصلی ما جوانان!

بنام خدا
روز به روز بیشتر می شود، تعداد جوانانی که در موقعیت های مختلف با آنها مواجه می شوم و در حال غوطه خوردن اند در نوعی  تحیر و بلاتکلیفی فرصت سوز و کسل کننده.

به نظر من مشکل اصلی جوانان ما، شغل نیست، ازدواج هم نیست، مسکن هم نیست. اینها در مراحل بعدی هستند.
به نظرم مشکل اصلی ، دو چیز است.
اول : انتخاب صحیح و دقیق مسیر زندگی فردی و اجتماعی.
و صحت این انتخاب تا حد زیادی برمی گردد به کشف درست استعداد و برجستگی خاص هر فرد.
هرکسی اگر دقیقاً در جایگاه اصلی خود در جامعه قرار بگیرد، در همان جایگاهی که دست خلقت او را برای آن کار آفریده، آنوقت میتواند در زندگی فردی و اجتماعی خود یک فرد موفق باشد. خدای بزرگ به هر انسانی بهره ای از استعداد و توانائی داده و به عبارت دیگر هر کسی حتماً و تاکید میکنم حتماً ، حداقل در زمینه ای خاص، استعداد شگرف و توان موفقیت و برجستگی دارد.
همه ما در بین مشاغل مختلف اجتماعی، افرادی را مشاهده میکنیم که به علت درخشیدن، مورد مراجعه و توجه همگان هستند.این موضوع، ربطی به نوع شغل و جایگاه اجتماعی آن ندارد، حتی در شغلهای ساده و (در ظاهر) بدون نیاز به کمترین تخصص این مسئله صادق است. از نانوائی ، سلمانی ، کارگری ساختمان، رفتگری و ... که هر کدام در جای خود شغلهای بسیارمهم و حساسی هستند گرفته ،تا کارمندی ، معلمی ، مهندسی ، دکتری و... همه و همه برجستگانی دارند که با بقیه هم صنفان خود تفاوت جدی دارند و بقیه نیز این تفاوت را به خوبی درک میکنند. این برجستگان، دقیقاً کسانی هستند که در نظام آفرینش، درست در جای خود قرار گرفته اند. انتخاب دقیق و درستی داشته اند.

آنچه مهمترین نیاز یک جوان است، کشف دقیق قابلیتهای خود و سعی و تلاش در آن راستاست، و این کار معمولاً توسط خود افراد و به تنهائی قابل انجام نیست، بایستی با کمک مشاورانی دلسوز ، زبان فهم و عاقل ، به این مهم برسد.
اگر این مرحله به درستی انجام شد، قطعاً فرد در هر شرایطی، حتی در شرایط فعلی جامعه که مشکل اشتغال جدی است، میتواند به موفقیت شغلی برسد و ازدواج، مسکن و بقیه موارد هم با توجه به موفقیت و پایگاه اجتماعی ایجاد شده، در مدت زمان قابل قبولی به شرط واقع بینی، حل شدنی است.

فلسفه نمی بافم، تئوری پردازی خوش خیالانه نمیکنم، توی آفتاب هم لم نداده ام و با شکم پرشعر بگویم، واقعاً اصلی ترین مشکل جوانان را همین می دانم. مشاورانی امین و دانا که بتوانند هرکسی را با توجه به استعدادهایش، راهنمائی کنند.
چه خوش فرمودند امام عابدان که "هلک من لیس له حکیم یرشده" : کسی که حکیمی ارشادگر نداشته باشد، هلاک می گردد.


و اما مشکل دوم جوانان : عدم حرف شنوی است. خیلی رسم بدی شده که همه از در و دیوار تا رادیو تلویزیون به اشکال مختلف این مطلب رو القا میکنند که : آقا نصیحت بسه، نصیحت نکنید. گوشمون ازین حرفها پره. یه حرف تازه بزنید و ...
حتی کار به جائی رسیده که در رسانه ها اگر کسی ، بزرگتری خواست توصیه ای بکنه، اولش کلی عذرخواهی میکنه از طرف، که ببخشید، قصد نصیحت ندارم ... خیلی عذر میخوام... انگار که داره یه خلاف بزرگ مرتکب میشه.
قبول دارم که فاصله نسلها یک واقعیت است که روزبروز هم زیادتر میشه و خیلی از بزرگترها، درک درستی از حال و هوای فکری کوچکترها ندارند اما اولاً این کلی نیست، ثانیاً خیلی از حرفها ربطی به زمان و زمانه نداره، ربطش به آدم و آدمیت است.
بطور خلاصه، به عقیده من اگر جوان دو کار بکند، یکی مشورت با خبیر عاقل زمان فهم و زبان فهم و دوم روحیه حرف شنوی و احترام و عمل به فکر و نظر بزرگترها و خبره ترها. هرکی این دو کار رو کرد و مشکلاتش حل نشد (دو روزه نه ها، چند ساله) ، بیاد با من دعوا کنه.


یا علی